'The Brothership' bedwingt de Atlantische Oceaan

Pas na 5.000 kilometer of 1,5 miljoen riemslagen is het doel bereikt in de roeiwedstrijd Atlantic Challenge. De Gentenaars Bernard (27) en Damien (29) Van Durme vertrokken op 12 december met 34 andere roeiboten vanaf La Gomera, bij de Canarische Eilanden, en zetten eind januari voet aan wal op het Caribische eiland Antigua. Met hun tijd - 39 dagen, 21 uur en 2 minuten - werden ze tweede in de categorie duo’s.

Zoals alle deelnemers roeiden de Van Durmes voor een goed doel. Ze kozen voor Handicap International, een organisatie die zich inzet voor mensen met een handicap.

Bernard, die als orthopedisch technoloog mensen begeleidt na een zwaar ongeval, ontmoet voortdurend mensen met een beperkte mobiliteit. We konden hem strikken voor een exclusief interview.

Ferm gedaan broeders!

Waarom Handicap International?

Bernard: “Zoals bijna elk andere team werd geld ingezameld en visibiliteit gecreëerd voor een charity, een goed doel. We hadden volledig zelf de keuze om die te kiezen. We kozen voor Handicap International.

HI is een onafhankelijke en onpartijdige hulporganisatie die werkt in situaties van armoede en uitsluiting, conflicten en rampen. Handicap International werkt samen met mensen met een handicap en kwetsbare bevolkingsgroepen, onderneemt actie en getuigt om in hun essentiële behoeften te voorzien, hun levensomstandigheden te verbeteren en respect voor hun waardigheid en grondrechten te bevorderen.

Het was voor ons een logische keuze aangezien Damien productontwikkelaar is en ikzelf actief ben in de orthopedische sector. Perfecte combinatie dus tussen mens en technologie. Het is natuurlijk mooi meegenomen als je zo een avontuur kan linken aan iets dat mensenlevens redt. Naast sponsors hebben we een donatieplatform gecreëerd met als doel €10.000 in te zamelen voor HI. We slaagden erin om €13.000 bijeen te rapen. Mission accomplished!”

Hoelang train je daarvoor?

Bernard: “ “Naast de fysieke voorbereidingen zoals krachttraining en uithouding, is het mentale aspect minstens even belangrijk. We werkten samen met onze sportarts Ruben de Gendt die een trainingsschema maakte voor de fysieke voorbereidingen. Voor het mentale aspect werkten we samen met onze sportpsychologe Caroline Jannes. Ook al trainden we veel tijdens de voorbereidingen, kan je eigenlijk nooit 100% voorbereid zijn op de open oceaan die zodanig challenging is. Je wordt helemaal blootgesteld aan de ruwe omgevingsfactoren. Met ons achtergrond in het roeien hebben we jarenlang op een degelijk niveau geroeid, dus ons fysiek vermogen was reeds aanwezig, toch probeerden we te pieken in gewicht en spiermassa, omdat we allebei gingen vermageren. Ongeveer anderhalf jaar training is nodig voor iemand die van nul zou beginnen. Aan de start wogen we 116 en 106 kilogram. Aan de finish, dus na 39 dagen verloren we 25 en 18 kilogram.”

Hoe omgegaan met de eenzaamheid en isolatie (tips in tijden van Corona..)?

Bernard: “Onze psychologe gaf ons veel handige tips, maar dat was meer gericht op communicatie om  conflicten te anticiperen en vermijden. Omgaan met eenzaamheid en isolatie is volgens mij puur mentaal. Wat ons betreft, hadden we afgesproken om altijd positief te zijn en duidelijk te communiceren. Genieten van elk moment, ook al zag je het echt niet meer zitten. Just enjoy every moment. Het is je mindset die je daarnaar moet switchen, anders begin je er best niet aan. Leren relativeren helpt ook goed. Voor eenzaamheid en isolatietips tijdens de corona tijdperk zou ik mensen aanraden om hun levenswijze daaraan aan te passen met een positieve ingesteldheid. Beseffen dat we het goed hebben in onze luxemaatschappij. Onze grootouders werden vroeger gevraagd om naar de oorlog te trekken, terwijl ons vandaag gevraagd wordt om thuis te blijven. No big deal, als je het mij vraagt. We kunnen deze tijd gebruiken voor zelf-investering, reflectie, enz… Mensen kunnen lezen, schrijven, knutselen, koken, muziek luisteren of bespelen, tuinieren, … Er zullen altijd mensen zijn die klagen, het is de taak aan de andere mensen om daar niet mee in te lopen.” 

Wekenlang samen op een beperkte ruimte …gaf dat spanning? Hoe daarmee omgaan ook (tips in tijden van Corona..)?

Bernard: “We gaven elkaar de ruimte. Natuurlijk wisten we reeds voor we vertrokken dat we voor een 6-tal weken op een kleine oppervlakte gingen leven. En dit op een gigantische oceaan. We moesten beiden veel water bij de wijn toevoegen. Wat het belangrijkste is, en een focus punt, is dat het team prioritair is aan alles. Dat is regel nummer 1. Dus niets mocht persoonlijk worden opgenomen. Goed communiceren was uiterst belangrijk. Ook kunnen relativeren was van groot belang.”

Wat was je moeilijkste moment, nooit gedacht ‘nu is het over’?

Bernard: “We hebben verschillende moeilijke momenten gehad, maar de zwaarste moment was toen een storm met zware noordwesten wind ons buiten koers dreef. We werden verplicht om de parachuteanker uit te halen en dan zo gedurende 24u lang langs alle kanten worden geschut. Onmogelijk om iets te eten, allebei in een snikhete cabine, gedehydrateerd, meerdere keren overgeven, brieven lezen van familie en vrienden, … Dan denk je toch even na waarom je dit doet. Mentaal zeer zwaar.”

Wat doet dat met een mens om wekenlang geen land te zien, geïsoleerd te zijn?

Bernard: “Het is een dubbel gevoel. Enerzijds is het zeer bizar om van de ene naar de andere omgeving te switchen. Je gaat van land naar open oceaan. Je ziet dan ook werkelijk bijna 40 dagen lang niets anders dan water. Natuurlijk is het meer dan dat: zonsopgangen, ondergangen, sterrenhemels zoals ik er nooit had gezien, vallende sterren, dolfijnen, zwaardvissen, vliegende vissen, vogels… het is prachtig! Je mentaal past zich relatief snel aan. Toch in de eerste week voel je jezelf hard veranderen: zeeziek, hallucinaties en ook gekke dromen want je hersenen passen zich aan aan het feit dat je plots veel minder auditieve, visuele, geur en sensitieve prikkels moet verwerken. Terug aan land gaan is heel bizar:  zeemansbenen, vers eten, verse lakens, verse kleren, menselijk contact. In het begin zeer energie rovend om met mensen te praten, interviews, media, lezingen, …"

Wat gaat je bijblijven?

Bernard: “Er zullen ongetwijfeld veel dingen bij ons blijven, want we zijn volledig uit ons comfortzone moeten gaan om zoiets te realiseren. Er is geen normale of gemakkelijke weg om Antigua te bereiken. Je moet sowieso door weer en wind en alles uit de kan halen om de finish te halen. Wat mij persoonlijk het meest zal bijblijven is hoe hard ik onszelf onderschat heb. Wanneer het moeilijk is en je wilt stoppen, zit er eigenlijk altijd meer in petto dan je denkt.

The body achieves what the mind believes.

Je mentaal dirigeert heel je lichaam en zolang je wilt, zolang je erin gelooft, kan je lichaam enorme prestaties leveren. En dan lijkt het dat je oorspronkelijke grens eigenlijk niks is. Iedereen heeft de kracht om iets groots te doen, wat het ook maar kan zijn. Ik weet nu dat ik alles wat ik wil doen ook kan bereiken.”

Hoe ben je veranderd?

Bernard: “Het is ongetwijfeld de zwaarste roeiwedstrijd ter wereld en een ‘lifechanging experience’. Ik spreek voor ons beiden wanneer ik zeg dat we het meest veranderd zijn als het neerkomt op leren relativeren. Het is precies dat alles een andere waarde gekregen heeft. Zich heel klein voelen als mens t.o.v. de natuur. Het project omvat veel aspecten: ondernemerschap, motivatie, probleemoplossend denken, risico’s nemen, omgaan met stress en extreme vermoeidheid, iemand kunnen oppeppen, uithouding, mentale weerbaarheid, enz…”

Nog gelijkaardige plannen voor de toekomst, de smaak te pakken?

Bernard: “We zijn allebei avontuurlijk aangelegd en zijn er van overtuigd dat uitdagingen hebben een mens doet leven. Dus uiteraard hebben we de smaak te pakken, maar vooraleer zich te engageren voor zo een project moet je alles op een realistische manier kunnen bekijken. Op korte termijn is recuperatie de eerste noodzaak. Daarna zien we wel, rekening houdend met de nodige fondsen, media-aandacht, enz…”